✍️ایرج مقدم، مدیر مسئول رسانه هزارپیشه
جماعت قلم‌به‌مزد نه خبرنگارند، نه اخلاق دارند، نه بویی از وجدان برده‌اند. این‌ها همان بردگان بی‌ارزش اربابان قدرت‌اند که در ازای چندرغاز پول و امتیاز، چشمانشان را بر فساد می‌بندند، دهانشان را از حقیقت می‌دوزند و در برابر هر جنایتی که علیه مردم صورت می‌گیرد، سکوت می‌کنند.
وقتی مدیری، میلیاردها تومان از جیب این ملت را غارت می‌کند، این‌ها برایش مقاله‌ی ستایش‌آمیز می‌نویسند و او را «مدیر جهادی» و شایسته تقدیر می‌نامند!
و وقتی رسانه ای مردمی، لب به اعتراض می‌گشاید، این‌ها قلم را مثل چاقو در گلویش فرو می‌کنند.
این رسانه نماها نه تنها صدای مردم نیستند، بلکه دشمن مستقیم مردم‌اند! این‌ها همان دروغ‌گویانی‌اند که از تریبون رسانه‌ای‌شان، گورستان‌ها را «بهشت برین» جلوه می‌دهند و برای مدیران فاسد، تاج‌گذاری می‌کنند. قلم‌هایی که باید شمشیر عدالت باشند، حالا خنجر خیانت شده‌اند!
و همیشه در کنار همان مدیرانی ایستاده‌اند که جامعه آن‌ها را طرد کرده است! همان مدیران فاسد، دروغگو، و دزد که رسانه‌های شرافتمند بی‌پروا افشایشان می‌کنند، و متهم اند به بی تدبیری و قصور در انجام وظیفه…؛ اما این مزدوران رسانه‌ای، به‌جای روشنگری، برایشان حصاری از دروغ و تملق می‌سازند. این رسانه نماها همان‌هایی هستند که تا آخرین لحظه دست از حمایت چهره‌های منفور برنداشته و همچون کاسه‌های داغ‌تر از آش، حتی بیش از خود آن مدیران برایشان می‌جنگند!
و در این میان، مسخره‌تر از همه آن بی مغزهایی هستند که حتی سواد رسانه‌ای هم ندارند، اما برای مدیران ناکارآمد سرود ستایش می‌خوانند! حکایت این‌ها، حکایت همان “قورباغه‌ای است که ابو عطا می‌خواند!” یعنی در جایی که هیچ جایگاهی ندارند، تلاش می‌کنند خودی نشان دهند، بلکه چیزی گیرشان بیاید. رسانه‌ای که برای مدیران فاسد مدیحه‌سرایی می‌کند، مثل همان قورباغه‌ای است که بیهوده نغمه‌خوانی می‌کند.
و در این بین، آنچه که از این رسانه نماهای فاحشگی قلم بر می‌آید، در نهایت «ضیاع زمان» و «درختی بدون میوه» است. این رسانه نماها خود را در مسیری بی‌پایان از فساد و بی‌اخلاقی غرق کرده‌اند و از حقیقت فرار می‌کنند. “چو دلی نازک و دستی در کار نیست، دل خوش نکن که کسی با تو کار نیست”! این قلم‌ها در خدمت فساد و بی‌عدالتی، تنها در پی جوهر قدرت و منافع خود هستند و هیچ‌گاه صدای مردم نخواهند بود.
اما رسالت یک رسانه، در خط مردم بودن و دفاع از حقوق عامه است، نه تعریف و تمجید از مدیران فاسد! رسانه، اگر رسانه باشد، باید زبان مردم و شمشیر عدالت باشد، نه ابزار بزک فساد و تطهیر چهره‌های منفور. رسانه‌ای که از حقایق فرار کند، رسانه نیست، بلکه پادوی قدرت است!
یک عقل سلیم می فهمد و می‌داند که حتی اگر مدیری کارش را درست انجام داده باشد، وظیفه‌ی رسانه تمجید و هورا کشیدن نیست! رسانه پایگاه تبلیغاتی هیچ مدیری نیست، حتی اگر آن مدیر سالم‌ترین فرد باشد، چه برسد به مدیران فرسوده و فاسدی که سال‌هاست بیت‌المال را چپاول کرده‌اند! هر رسانه‌ای که برای یک مدیر دست به تعریف و تمجید زد، بدانید که با آن مدیر هم‌آخور شده و سر در آخور بیت‌المال کرده است!
رسانه‌های شرافتمند، صدای مردم‌اند، نه بوق تبلیغاتی فساد و بی تدبیری! یک رسانه‌ی واقعی هیچ‌گاه برای حاکمان و مدیران، فرش قرمز پهن نمی‌کند، بلکه قدم‌به‌قدم آن‌ها را زیر ذره‌بین می‌گذارد، از آن‌ها پاسخ می‌خواهد، و کوچک‌ترین تخلفشان را افشا می‌کند. رسانه‌ای که در برابر فساد سکوت کند، خودش فاسد و شریک جرم است.
رسانه‌ها باید در مقام پرسشگر، سوالات را از مسئولان مطرح کنند و در راستای شفافیت و آگاهی عمومی گام بردارند. اما امروز متأسفانه برخی رسانه نماها خود را در جایگاه قاضی قرار داده و به‌جای طرح سوال، قاطعانه حکم صادر می‌کنند. این کوتوله‌های رسانه‌ای که در تلاشند خود را در قامت مدعیان حقیقت‌گویی نشان دهند، به‌طور عجیب و غریب دست به تحریف واقعیت می‌زنند و به خود اجازه می‌دهند که تخلفات هزاران‌باره یک مدیر را نادیده بگیرند و از یک مدیر فشل و تاریخ‌گذشته، قهرمان بسازند. این‌ها نه تنها در خط رسانه‌ای و حرفه‌ای عمل نمی‌کنند، بلکه خود را به‌جای دستگاه قضائی قرار داده و حکم به مبرا بودن مدیرانی می‌دهند که در سایه‌سار فساد و ناکارآمدی در حال تخریب اعتماد عمومی هستند.
روزی می‌رسد که این رسانه نماهای فاسد، مثل لاشه‌ای متعفن در تاریخ رها شوند. صاحبانشان، همان مدیران دزد و فاسدی که امروز برایشان نوکری می‌کنند، اولین کسانی خواهند بود که این‌ها را مثل یک دستمال مصرف‌شده به زباله‌دان خواهند انداخت.
روز خروج هر رسانه از عدالت و خط مردم، روز مرگ آن رسانه است…