✍ ایرج مقدم؛ مدیرمسئول رسانه هزارپیشه
ایلام، این سرزمین زخم‌خورده از جنگ و تاریخ، سال‌هاست که در حصار محرومیت و مغفول‌ماندگی گرفتار آمده است. استانی که مردمانش روزگاری بی‌هیچ ادعایی، جان و مال خود را نثار صیانت از این آب‌وخاک کردند، اکنون در ورطه‌ی فراموشی و غفلت مسئولان دست‌وپا می‌زند. درد و رنج این دیار، قصه‌ای کهنه و پر از فریادهای بی‌پاسخ است؛ اما آنچه بیش از هر چیز، استخوان در گلوی این مردم شده، ضعف مزمن و غیرقابل انکار خدمات بهداشتی و درمانی است.
بیمارستان‌هایی که از حداقل امکانات بی‌بهره‌اند، صف‌های انتظارِ طویل برای ساده‌ترین خدمات پزشکی، کمبود پزشکان متخصص، فقدان تجهیزات پیشرفته و تأخیرهای طاقت‌فرسا در روند درمان، تنها گوشه‌ای از این فاجعه‌ی خاموش است.
مردمی که برای مداوای ابتدایی‌ترین بیماری‌ها نیز راهی استان‌های همجوار و پایتخت می‌شوند و در این مسیر هزینه‌های گزاف و رنج سفر را به جان می‌خرند، تنها به این امید که شاید در جایی دیگر، “حق مسلمشان” یعنی سلامت، جدی‌تر گرفته شود.
اما آیا راهی جز رنج سفر برای این مردم باقی مانده است؟ نه!
چراکه مرگبارترین جاده‌های کشور، در این استان کم‌برخوردار، جان مسافران درمان را می‌گیرند. جاده‌هایی که سال‌هاست در حسرت توسعه و ایمنی مانده‌اند و هر روز، قربانیان خود را از میان زنان، کودکان و بیماران می‌گیرند. چه بسیار خانواده‌هایی که با امید مداوای عزیزشان راهی همدان، کرمانشاه، خوزستان و تهران شده‌اند، اما در میانه‌ی راه، در دل جاده‌های تاریک و بی‌رحم ایلام، و بی تدبیری های مسئولین جان خود را از دست داده‌اند.
فاجعه زمانی به اوج خود می‌رسد که نوبت‌دهی یک تصویربرداری ساده‌ی MRI در ایلام، ۹ ماه زمان می‌برد!
با کدام منطق و پروتکل درمانی سازگار است؛ بیماری که شرایطش آن‌چنان حاد باشد که رادیولوژی و سی‌تی‌اسکن پاسخگوی او نیست، باید نزدیک به یک سال در نوبت انتظار بماند؟!؟!
این یعنی یا به امید معجزه زنده بماند، یا به ناچار، راهی سفری پرخطر شود که در جاده‌های ناامن و ناکارآمد این استان، ممکن است به سفر بی‌بازگشت تبدیل شود.
آیا این همان سرزمینی است که مسئولانش با افتخار از هزینه‌کردهای چند ده هزار میلیاردی برای اربعین سخن می‌گویند؟!؟!
ایلامی که هرساله میزبان میلیون‌ها زائر داخلی و خارجی امام حسین (ع) است، چگونه هنوز در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای درمانی، درمانده و فراموش‌شده باقی مانده است؟ چگونه می‌شود برای یک رویداد مذهبی، میلیاردها تومان اعتبار جذب کرد، اما برای زائران و مردمانی که هر روز با مرگ در جاده‌ها و بیمارستان‌های بی‌امکانات روبه‌رو هستند، حتی قدمی برنداشت؟
این مردم، که در تمام بزنگاه‌های تاریخی پای نظام ایستاده‌اند، شایسته‌ی این حجم از بی‌توجهی نیستند. سلامت، نه یک امتیاز، بلکه یک حق مسلم و اساسی مردم است. و اکنون، سکوت در برابر این وضعیت، گناهی نابخشودنی است.
نمایندگان مردم در مجلس، استاندار و مسئولان ارشد استان و مدیران کشوری باید هرچه زودتر، با قید فوریت، چاره‌ای اساسی برای این بحران بیندیشند.
امروز، مسئله بر سر “مطالبه‌گری” نیست؛ بلکه بر سر “وجدان و مسئولیت انسانی” است. اگر هنوز ذره‌ای از این دو در جان مسئولان مانده باشد، وقت آن است که تیزبینانه‌تر به درد این مردم نگاه کنند، صدای فریادهای خاموش‌شده‌ی ایلام را بشنوند و به جای وعده‌های توخالی، گامی عملی در مسیر رفع این محرومیت تاریخی بردارند.