2023-03-24

پایگاه خبری هزارپیشه

بروزترین پایگاه خبری استان ایلام


Warning: sprintf(): Too few arguments in /home/hezarpi2/public_html/wp-content/themes/newsphere/lib/breadcrumb-trail/inc/breadcrumbs.php on line 254

والدین عزیز، خاطرات بد دوران کودکی‌تان را به فرزندان خود نگویید!

یک متخصص روانشناسی گفت: والدین نباید خاطره تنبیه‌های خود در کودکی را برای فرزندانشان بگویند زیرا این خاطرات به کودک بسیار آسیب می‌زند ...

خاطرات بد دوران کودکی‌تان را به فرزندان خود نگویید!
یک متخصص روانشناسی گفت: والدین نباید خاطره تنبیه‌های خود در کودکی را برای فرزندانشان بگویند زیرا این خاطرات به کودک بسیار آسیب می‌زند.

لیلا شقاقی متخصص روانشناس درباره اثر نامطلوب تعریف خاطرات ناگوار دوران مدرسه خود بر کودکان اظهار کرد: والدین زمانی که درباره خاطرات بد دوران کودکی خود با کودکانشان صحبت می‌کنند در واقع هدف و قصدشان ایجاد اطمینان و آرامش بوده درحالی که این کار، اشتباه است.

او در ادامه افزود: خانواده ها برای کودکان خود درباره تنبیه‌هایشان در گذشته صحبت نکنند. کودکان امروزه به دلایل مختلف احساس نا امنی بیشتری می کنند و با بیان این گونه مطالب بسیار مضطرب می شوند. بیان خاطرات بد گذشته والدین برای کودکان نوعی خودافشایی محسوب می‌شود، خودافشایی در اصل یک مهارت برای کسب بهتر ارتباط مؤثر به حساب می آید که در بسیاری از موارد مورد استفاده قرار می گیرد.

شقاقی بیان کرد: نکته مهم این است که خانواده ها هنگام رو به رو شدن با شرایط سخت نباید از خودافشایی استفاده کنند.

خودافشایی باید به یک اتحاد ختم شود اتحادی که ارتباط عمیق ایجاد کند تا به رشد، بهبود و مقابله با گسستگی و عدم درک متقابل بینجامد و از رفتارهای مخرب مثل انتقاد و تحقیر جلوگیری شود. بیان خاطرات بد منجر به تأیید احساس نگرانی و خود افشایی در کودک می‌شود. خانواده ها با تعریف خاطرات تنبیه خود برای کودکان موجب ایجاد رویدادهای استرس زا در کودک می شوند.

او در ادامه افزود: بنابراین پیشنهاد می شود به جای تعریف، با کودکانتان بیشتر همدلی کنید. همدلی شما با احساس کودکتان به این معنی است که او را درک کرده و آن را می پذیرید. هیجان فرزندتان در چنین شرایطی فروکش کرده و فرصتی برای تفکر صحیح و حل مسائل ایجاد می شود.

ساعت۲۰/اضطراب کودکان

این متخصص روانشناسی بیان کرد: بسیاری از والدین با مفهوم واقعی اضطراب آشنا نیستند، آنان فکر می‌کنند که اگر کودک سر مسأله ای گریه کند، اضطراب دارد یا اصولا به مساله اضطراب توجهی ندارند. اضطراب در واقع، حالت ناخوشایندی از نگرانی و ترس است که منبع خاصی برای آن وجود ندارد.

او گفت: این نگرانی، ترس و اضطراب موجب می‌شود موقعیت و رفتار کودک دچار برخی مشکلات شود و سطح عملکرد او پایین می‌آید؛ در واقع منظور از سطح عملکرد در روانشناسی، سطح عملکرد انطباقی است. یعنی کودک در رفتار اجتماعی، تحصیلی و ارتباط خود با خانواده به خاطر ترس مبهم و نگرانی اش، دچار مشکل می‌شود.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *